थाप...

जुएव वरून सारखा पाहत होता. दारावर थाप पडल्यास आणि त्याची झोप डोळ्यात उतरल्यास काही एक क्षण गेले असतील.
कानाची गरम पाळी किंचितशी संवेदली, तेव्हा त्याला जाणवलं कि वाट बघावी ती कुठवर... टेरेसलाच बसून, आपणच काही कराव..
ठप .. ठप..
हम्म.., आला असावा तोच..
तिरकी मान आणि हात वर ओढून आळोखा देतच तो ओरडला..."काम्मीन बेब.."
खेर्वून नसता वेंधळाच  आहे...अस काहीस मनात बडबडत.. उतरला..
खर्रकन... हात बाजूला होत, समोर बघत त्याने डोळे मिचमिचे केलेत.

तेच अश्या पद्धतीने दारावर थाप मारणारा कोण ? याचा उलगडा त्याला झाला..
झपकन तोंड त्याच्या पायाशी नेत वुइन्ग.. वुइन्ग.. आवाज करत मर्फी कुटुंबियांची कुत्री त्याला सामोरी गेली...
या अनपेक्षित प्रकारावर भांबावून जुएव तसाच ओरडला.."व्हेर यु इन ब्रीझ्द मर्फी बिच?.."
शेपटी भराभर हलवत विव्हळणारी ती, असली तिची अवस्था तो पहिलांद्याच बघत होता..
काही तरी भयानक घडल्याची सरसर जाणीव त्याच्या मनाला स्पर्शून गेली..
त्याची नजर तिच्या भेदरलेल्या डोळ्यात साठली..
इतक्यात क्षण होतो न होतो.. तोच ती पाठमोरी होऊन बर्फ भरल्या अंगणात पळू लागली.. त्याला अर्थार्थी समजावत..
झपाझप पाय खुपत जाणारी, तो बघत थबकलाच..
एक थंडीची जाण न राहता तोही तिच्यामागे धावला..
खेर्वूनची प्रिय लाडकी, मला नेहमी टाळणारी.. आज मला काय सांगायचा प्रयत्न करतेय हे त्याला कळेनास झालंय..त्याच्या मनात 
खेर्वूनच्या कारला छिन्न भिन्न अवस्थेत पाहताच तोही भेदरला..
आणि ..तो पुढे बघायच्या आधीच खाली कोसळला..

एक जोरात भुंकण्याच्या पलीकडे तिथे केवळ शांतता होती..काय माहित कुठवर..कधीस्तोवर....पुढे