दु:खाश्रित

हुंकाराचा नश्वर साज.. देऊ दे रे मला आज.. निग्रहांकित मनाच्या कोन्यात उतरलेले हसरे पाऊल.. रगीत सुखाची लिप्त पाकळी.. नि:संदेह मागणारा वारा लुटायला लागला तर रात्र सारे देत-देत विसरते, लुटार्‍याकडून मागणे होतेय विरघळून जाते ती पहाट वार्‍यात.... रानदिवा विझला जाईल सर्वस्व समरसून वाहता....

दुरित, ती पापं भोवतात...परिसरात विखरून टाकलेली विषाग्नी जशी, कुठे सलता फिरकणारा पिंगा सोबत करत राहतो..तीच पापं एका चक्रात बांधायला....

केविलवाणा नयकर डोळ्यात उतरत राहतो त्या भर संध्याकाळच्या रंग-मोसमात..त्याचे बापडे सूर गलबलत कंठाशी फिरून जातात.. त्याची मोहमयी दार्शनिक अवस्था फक्त सर्वात लपेटून जाते....... हृद्य असे काही निसटू लागते..,